صورت زن داغ می شود. دستش را بی اختیار روی گونه اش می گذارد تا سرخی چهره اش را پنهان کند. حس می کند تمام نگاه ها متوجه اوست. شتابزده یکی دو جمله می گوید و تلاش می کند موضوع بحث را عوض کند؛ سنگینی نگاه ها را اما بیشتر حس می کند. دلش می خواهد با سرعت هرچه تمام تر از آنجا فرار کند. بغض، دوباره سراغش آمده و اشک مترصد است تا راه خودش را بگیرد؛ از گوشه پلک تا روی گونه. پرسشگران بی رحم اما انگار خیال ندارند او را به حال خودش رها کنند. همه کنجکاوند تا بیشتر و بیشتر بدانند. اما مگر می شود دلیل خاتمه 10 سال زندگی مشترک را تنها در چند جمله خلاصه کرد و تحویل گوش های مشتاق داد و چشم هایی که به دهان او دوخته