خواجه نصیرالدین از کسانی است که علاوه بر طرح مسائل فنی و آموزشی شعر و مباحثی چون علم عروض و قافیه، به نقد شعر نیز پرداخته است و پیش از آن که یک مدرس خشک و جزمی باشد، ناقدی تیزبین است. وی در معیارالاشعار می گوید: «شعر به نزدیک منطقیان، کلام مخیل موزون است.»

تفصیل این مطلب را خواجه در مقاله نهم اساس الاقتباس چنین آورده است:

«صناعت شعری ملکه ای باشد که با حصول آن بر ایقاع تخیلاتی که مبادی انفعالاتی مخصوص باشد، بر وجه مطلوب قادر باشد و اطلاق اسم شعر در عرف قدما بر معنی دیگر بوده است و در عرف متاخران بر معنی دیگر است و محققان متاخران، شعر را حدی گفته اند جامع دو معنی بر وجه اتم؛ و آن