در همه حرکات نماز که یک صورتی دارد و باطنی دارد، ما فقط صورتش را تصویر می کنیم و از تحصیل باطنش شانه خالی کرده ایم. حتی به فکر این نیستیم که لااقل دلمان را، فکرمان را فقط چند دقیقه در محضر خدا به حالت حضور فکری و حضور قلبی جمع کنیم و بدانیم که چه می گوییم.

یکی از گرفتاریهای کلی ما که در ماه مبارک به سراغ ما می آید که از ظهورات و تجلیات هواهای نفسانی ماست و باید مراقبت بکنیم، این است که ما در عبادات معمولا سعی می کنیم به صورت ظاهرش بپردازیم و از حقیقت عبادت ها که به دست آوردنش و دارا بودنش و تحصیل و ادای آن سخت است معمولا شانه خالی می کنیم. بطور کلی این طور است، منظور من در اصل روزه است ولی در همه جا این گرفتاری کلی هست.