علی کریمی این روزها کجاست؟ مهدی مهدوی کیا چطور؟ فرهاد مجیدی چه کار می کند؟ از وحید هاشمیان چه خبر دارید؟... راستش از این بازیکنان چندان هم بی خبر نیستیم، صفحه کریمی و مجیدی در صفحات اجتماعی باعث می شود که بدانیم این دو چه کار می کنند، مهدوی کیا به دلیل رابطه استاد و شاگردی با سرمربی تیم ملی جوانان، خودش را وقف تیم ملی جوانان کرده است.

وحید هاشمیان هم که خبرش از آلمان و تیم بایرن مونیخ می آید... اما در مجموع قرار است چه اتفاقی رخ دهد؟ آیا اراده ای وجود دارد تا بازیکنانی که نام بردیم و چند نام دیگر که نامشان را نبردیم، در آینده ای نزدیک به مردانی مطمئن برای نیمکت های فوتبال ایران تبدیل شوند؟ این بازیکنان نخبه های فوتبال ایران هستند؛ بازیکنانی که سال های سال زیر نظر بزرگ ترین مربیان جهان تمرین کرده اند و در طول این مدت درس عملی شیوه اداره درست یک تیم فوتبال را به طور مستقیم دیده اند. این که یک بازیکن بزرگ، لزوما به یک مربی بزرگ تبدیل می شود، بحثی متفاوت است اما این بحث که بستر به گونه ای فراهم شود که بازیکنان بزرگ در صورت داشتن توانایی مربی شدن، مربی شوند هم قابل تامل است. در طول این سال ها، همواره این جدال در فوتبال ما وجود داشته که مربی ایرانی در اولویت قرار دارد یا مربی خارجی و هیچ کس نبوده که بگوید ما برای ساختن مربیان ایرانی چه تلاش و چه برنامه ای داشته ایم. تمام مربیان ایرانی در بستری از هیچ، به صورت خودرو رشد و نمو کرده اند و اگر متهم به نداشتن دانش روز شده اند، مدافعی نداشته اند که بگوید کجا علم روز پخش می شد که آنها غافل مانده اند.

یکی از وظایف یک ساختار دینامیک و پویا، کشف استعدادها و پرورش آنهاست. این که ما منتظر بمانیم تا این چرخه، به ما مربیان درجه اول بدهد کار را به همین جا می رساند که هستیم و تا همیشه مجبوریم میلیاردها تومان خرج کنیم چون جانشین مناسبی تربیت نکرده ایم. باید تلاش کنیم که کی روش بسازیم، شاید در میان کریمی، مهدوی کیا، مجیدی، هاشمیان، نکونام و... یک کی روش باشد که منتظر برنامه ماست.