جام جم- روزگاری بود که کشور پهناور ایران به قهرمانانی ملی و میهنی افتخار می کرد که نام آنها در پهنه اسطوره های ایرانی گنجانده شده بود. ایرانیان آن دوران نه تنها به این قهرمانان اسطوره ای افتخار می کردند که سعی داشتند در روش و منش خویش از آنان پیروی کنند.

آن روزها رسانه ای در کار نبود و مردم وصف حال قهرمانان خویش را در قهوه خانه ها می شنیدند و هر کس برای خود شکل و شمایلی از آنها تصویر می کرد. فقط در قهوه خانه ها بود که یادی از رستم و سهراب، زال و کیخسرو می شد. در آنجا بود که نقال داستان از خودگذشتگی آرش برای حفظ سرزمین ایران را بیان می کرد. در قهوه خانه ها بود که مردها در شب های سرد زمستان