«زبان» را که موضوع پژوهشی این کتاب است می توان اساسی ترین موضوع فلسفه معاصر و تفکر هایدگر دانست. بنیاد بحث زبان در تفکر هایدگر خود «وجود» است که در دوران طولانی اندیشه ورزی اش همواره مهمترین نقش را ایفا کرده است.

تفکر هایدگر را به دوره های مختلف تقسیم می کنند اما هرگز این گونه نیست که هایدگر دوره متاخر، نافی تفکرات هایدگر دوره متقدم باشد. این مهم در بحث زبان آشکار است.

در کتاب «وجود و زمان» گرچه زبان نقش آشکارکننده دارد، وجهی از هستی دازاین است.

هایدگر در کتاب «درآمدی بر متافیزیک» برای زبان نقش محوری در احیای پرسش از هستی، که در طول تاریخ متافیزیک به فراموشی سپرده شده است، قائل می شود.به نظر او از آنجا که زبان به کلام درآمدن وجود است تفحص در زبان تامل در خود «وجود» است.تعبیر هایدگر از زبان به عنوان «خانه وجود» نشانگر شان زبان نزد هایدگر است.

زبان برای هایدگر پیوسته در ارتباط با حقیقت مطرح است. حتی آنجا که وجهی از ساحت هستی انسانی تلقی می شود.

اما در دوره متاخر تفکر هایدگر، زبان، زبان هستی است و تامل در باب زبان جدا از تامل در هستی نیست.

مولف کتاب «زبان در تفکر هایدگر» تلاش دارد با توجه به دغدغه هایدگر و طلب همیشگی او از وجود، به شان زبان در لابه لای آثارش در دوره های مختلف فکری هایدگر بپردازد و از این رو مباحث خود را در سه فصل با عنوان «لوکوس و دازاین»، «لوگوس و حقیقت» و «گفت وجود» سامان داده است.

از دیگر سرفصل هایی که در این اثر بحث شده می توان به این عناوین اشاره کرد: زبان و هنر/ زبان و انسان/ زبان و حقیقت/زبان، شعر، سکنی گزیدن/ زبان، تفکر، همسایگی/ هایدگر متاخر و زبان.