«جامه جوانی ام بود. می ترسیدم توی یخدان بید بزند. توی ایوان روی بند آویزانشان می کردم، چشم ناپاک بود. توی اتاق از بند آویزان می کردم، دلگریخته می شدم. می ترسیدم جامه ام بی خودم برود به جای دوری. می ترسیدم خودم در خانه باشم و جامه ام دور از من، دور دور باشد. مگر نشد؟ مگر نیامد به سرم؟ توی خانه با دل آسوده خوابیده بودم. ماه، سنگ و ریگ و دیوار سرا را گرفته بود. سینه پهن کرده بود به روی پشته های ریگ. چشمم که افتاد به ریگ ها هراسان شدم، دویدم از پله ها پایین... ریگ، پشته پشته. آب دره، آورده بودشان توی سرا... جامه ام را شناختم. ریگ ها را بغل کرده بود.... ریگ به ریگ از من دور شده بود. دیدم این نه جامه