استاد «مرتضی احمدی» از نزدیک ترین دوستان من هستند که تاکنون روزها و لحظه های درخشانی را با هم گذرانده ایم. من انسانی به شرافت ایشان سراغ ندارم که ذکر خاطره ای، می تواند گواه این ادعا باشد.

سال ها پیش یکی از دوستانم که خارج از ایران زندگی می کند، با خانواده به وطن آمده بود اما صاحب خانه ای که او در ایران داشت، تهدید کرده بود که اگر تا 3 روز دیگر تسویه حساب نکند، او باید خانه را تخلیه کند. وقتی این مساله را با استاد مطرح کردم، ایشان با فراغ بال و طیب خاطر گفت: «خب بگو به منزل ما بیاید.» اما جنبه دیگر، در حوزه کاری است.

مرتضی احمدی که به «مرد فولکلور ایران» شهره است، دایره المعارفی از فرهنگ کوچه است. اصلا همه وجودش در ادبیات کوچه و تلاش برای حفظ آن بوده و هست که انتشار دو نوبت آلبوم موسیقی «صدای طهرون» هم در همین راستا بود که البته این، همه آن چیزی نبود که ایشان می خواست. مرتضی احمدی خواسته های بلندتری داشت اما تصلب عده ای، مانع از آن شد و همواره هم به ایشان لطمه زده و می زند.

از سوی دیگر، مرتضی احمدی از سال 1320 به بعد، در عرصه پیش پرده خوانی تئاتر فعالیت کرد و می کوشید در کنار کسانی چون عزت الله انتظامی که در آن زمان همین کار را می کردند، همراه با موسیقی به بیان مسائل روز بپردازد.

اما جنبه کمتر گفته شده درباره شخصیت ایشان، اندیشه برابری و مساوات اوست؛ او در جوانی که کارگر راه آهن بود، خود را در شمار مبارزین جنبش کارگری ایران قرار داده بود و اندیشه برابری همراه همیشگی او بوده و هم اینک نیز هست.