نخستین آشنایی ام با جناب «مرتضی احمدی» چند دهه پیش در تئاتر پارس رخ داد و از آن زمان تا به امروز، این دوستی ادامه داشته است و من از آن زمان تا امروز، از ارادتمندان او هستم. ایشان در طول عمر پربارشان، در حوزه آداب و سنن و اصطلاحات طهران قدیم، کاری بس سترگ کردند و نام خود را جاودانه ساختند.

علاوه بر این، وقتی به کارهای ایشان رجوع می کنید، درخواهید یافت که ایشان تا چه اندازه در تئاتر ایران، حتی در روحوضی، منشا خدمات شده اند و تحقیقات شان، چه در جوانی و چه حالاکه در آستانه 90 سالگی هستند، مثمرثمر بوده است.

مرتضی احمدی سه ویژگی ای که هر هنرمند باید داشته باشد و آنها نجابت، اصالت و شرافت هستند را توامان و همیشه، همراه خود داشته و اگر به کارنامه کاری شان نگاه کنید، می بینید که حتی به لحاظ اخلاق اجتماعی و اخلاق حرفه ای، هیچ وصله ای به ایشان نمی چسبد.

ای کاش وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به همین بهانه، جشن تولد 90 سالگی ایشان را برگزار می کرد تا از این رهگذر به یک عمر خدمت هنری صادقانه و خالصانه ایشان، ارج گذاشته شود.

من این روز را به ایشان تبریک می گویم و آرزومندم که دوباره سلامتی خود را بازیافته تا دوباره هنر ایران شاهد هنرنمایی های ایشان، در هر عرصه و حوزه ای، باشد.