چشمان «پانیذ» خیس اضطراب پاسخ های مثلاعاقلانه من به سوالات مثلاکودکانه اوست. ولی در پس پاسخ های من به سوالات او و تلاش من برای ازبین بردن بی قراری اش و تلاش او برای به دست آوردن قرارش، موج های بیم و امید یک نسل به حرکت درآمده است و من که خسته از جلسه سه ساعته با فعالان تجاری ایران در عمان در صبح و جلسه چهارساعته در بنیاد سعدی در عصر، «بدون فرصت خوردن ناهار»، با درد زخم معده خود مبارزه می کنم و همراه با رصد اخبار مذاکرات، سوالات مداوم دخترم را می شنوم و پاسخ ها مرا به نوشتن وادار می کند. شاید نوشتنم تسکین دردی باشد که من در دل دارم و چه مسکنی بخت من شده است. مسکن نوشتن و مداوا با کاغذ و قلم و چه «مداوای مقدسی» و من اینک در حال مداواشدنم.... سوالات مسلسل وار پانیذ با پاسخ های مسلسل وار من قطع نمی شود. لوح ذهن او از جواب های من قانع نمی شود و ادامه می یابد.