قانون مدنی ایران، ازدواج را عقدی قانونی می داند که به موجب آن حقوق و تکالیف متفاوتی به زن و مرد داده می شود مثل این که مرد مکلف به پرداخت مهریه و نفقه به زن و زن مکلف به تمکین می شود. همچنین بر اثر عقد ازدواج، زن برخی حقوق مدنی و معنوی خود مثل حق سفر، انتخاب محل زندگی، ولایت بر فرزندان و حق طلاق را از دست می دهد، در حالی که مرد از همه این حقوق برخوردار می شود.

همین سلب حقوق که به صورت خودکار اتفاق می افتد، دلیلی است بر این که قانون مدنی ایران به زنان اجازه دهد تا حین جاری شدن عقد ازدواج، شروطی را در نظر بگیرند که نامش شروط ضمن عقد است. در واقع این شروط فرصتی را به زنان می دهد تا برخی محرومیت های قانونی را که به واسطه ازدواج برایشان پیش آمده، جبران کنند.