چند هفته یی است که اخبارمان ردی از یک مفهوم دارد، مفهومی که بشر در طول تاریخ به دنبال کتمانش بوده. بشری که به دنبال چشمه حیات می گشته تا جاودانگی را تجربه کند و برای همیشه تاریخ به ریش مرگ بخندد و اشرف بودنش به مخلوقات را به رخ صاحب ردای سیاه داس به دست بکشد. بشری که از هر بهانه یی برای رسیدن به جاودانگی استفاده می کند تا مرگ را به سخره بگیرد و غافل از این است که مرگ با لبخندی آرام به تماشایش نشسته. جبری که مرگ به بشر تحمیل کرده را تا به حال هیچ مفهوم دیگری نتوانسته به او تحمیل کند. همه چیز به خدمت انسان درآمده تا او این سپنج روزگار را بگذراند. حال اینکه انسان چه تدابیری اندیشیده تا مرگ را به