«مرتضی احمدی» در چه شبی از دنیا رفت؛ شب یلدا. شبی که برایش اهمیت بسیار داشت و می کوشید تا سنت ها و آیین های آن پابرجا بماند. اما دردا و دریغا که درست در آستانه همین شب، چشم از جهان فروبست تا یلدای امسال را نادیده، از میان مان برود. به یاد دارم که سال 1385، درست در چنین شبی بود که به همراه همسرم؛ داود رشیدی در ویژه برنامه ای که به یاد ایام قدیم، در گراند هتل شهرک سینمایی غزالی، انجام شد با ایشان گپ و گفت مفصلی داشتیم. ایشان در آن برنامه، از رسوم قدیم گفت که تا چه حد، برای ما ایرانی ها ارزش و اهمیت دارد.

اگرچه در گذشته، از رادیو و تلویزیون خبری نبود و البته کشت و زرع کشاورزان نیز پایان یافته بود، این دور هم نشینی در زمستان، برقرار بود. اما ایشان در همان برنامه، از همین رفتار متظاهرانه رخ داده در سال های اخیر، گله داشتند.

اما همین دور هم جمع شدن به همراه پدربزرگ و مادربزرگ ها خیلی مهم بوده است.

٭٭٭

من همیشه یکی از تماشاگران آثار ایشان بودم. چه آن زمان که در تئاتر کار می کردند و البته من بچه بودم و چه بعدها که در سینما و تلویزیون آثار ماندگاری را خلق کرد که قطعا یکی از آنها، سریال «آرایشگاه زیبا» بود. خودش چندین بار گفته بود که خیلی ها، مرا به این نقش می شناسند.

جدا از این، ایشان در رادیو هم، سالیان سال حضور داشت و صدای ماندگارش در حافظه جمعی مردم ما مانده است. ایشان انسان خوشبختی بود که سال ها، با آبرو و پشتکار، برای مردم کار کرد. کمتر کسی را سراغ می توان گرفت که تا این سن، یعنی 90 سالگی، عمر باعزت و پرباری داشته باشد و این مهربانی اش، او را زبانزد خاص و عام کرده باشد.

حتی می توانم بگویم که به ایشان غبطه می خورم و برایش علو درجات را نزد پروردگار آرزومندم. چنانکه در میان مردم، جایگاه والایی داشت.