من مرتضی احمدی را از زمانی که 20 سال سن داشتم می شناسم. او در آن زمان در رادیو و تلویزیون به عنوان هنرمند مشغول فعالیت بود و ازتیم شاهین طرفداری می کرد؛ همان تیمی که بعدها به تیم پرسپولیس تبدیل شد.

ایشان یکی از طرفداران ساده و همیشگی پرسپولیس بود که نسبت به این تیم تعصب داشت و بازی های پرسپولیس را تعقیب می کرد، به طوری که وقتی ما به شهرستان ها هم می رفتیم با همه گرفتاری هایی که داشت با ما می آمد، تمام بازیکنان تیم را بخوبی می شناخت و با همه بچه ها ارتباط برقرار می کرد، در تمام مراسم باشگاه با کمال میل شرکت می کرد، سخنران خیلی خوبی بود و مسائل را بخوبی تجزیه و تحلیل می کرد و من همیشه افتخار می کردم که باشگاه ما چنین هنرمند گرانقدری را هوادار خود دارد و حتی این اواخر که با عصا و وجود بیماری به مراسم می آمد همان احساسی را داشت که 40 – 30 سال قبل داشت و واقعا برای من تعجب آور بود و این خیلی ارزشمند است.

وی یک طرفدار نمونه بود به طوری که هیچ وقت برایش مهم نبود که چه کسی مدیرعامل می شود و چه کسی نمی شود فقط پرسپولیس را به عنوان یک تیم مردمی با شور و صمیمیت دوست داشت، وقتی برای تماشای بازی ها به استادیوم می آمد مراقب بود که کسی حرف زشتی نزند و به جوان ها توصیه می کرد که فقط تیم خود را تشویق کنند و این می تواند برای هواداران یک الگو باشد و در کمتر باشگاهی چنین هواداری را مشاهده می کنید که تا آخر عمر خود اینچنین باشگاهش را دوست داشته باشد و این باعث سرافرازی ماست و من به عنوان یک پیشکسوت مدیون او هستم و واقعا از شنیدن خبر فوت او خیلی متاثر شدم و به خانواده او تسلیت می گویم.