خداوند در آیه 7 سوره ابراهیم(ع) می فرماید: لئن شکرتم لازیدنکم؛ اگر شکرگزاری کنید قطعا بر شما می افزایم.

این آیه به صراحت بیان می کند که شکر خداوند کردن موجب افزایش گوهر ذات انسان می شود و انسان به سعه صدر و انشراحی می رسد که از راه های دیگر نمی توان به دست آورد.

خداوند در این آیه نفرموده است: لئن شکرتم لازیدن نعمتکم؛ اگر شکر کنید هر آینه نعمت را برای شما افزایش می دهم و زیادت می کنم؛ بلکه فرموده است گوهر ذات شما را افزایش داده و زیادت می کنم.

پس اگر پیش از این از نظر اسماء و صفات در درجه مثلا20 باشید به سی تا صد افزایش می دهم و اگر پیش از این علم حصولی داشتید به علم شهودی و حضوری دست می یابید و اگر ملک و شهادت را می دیدید می توانید ملکوت را هم ببینید، چنانکه «حارثة بن مالک» دید. (اصول کافی، ج2، ص54، چاپ اسلامی)

انسان می تواند فطرت خویش را با شکر و سپاس خداوند تا آنجا بالابرد که نه تنها از بستر «کالانعام» عبور کند و خود را از این مرحله خسران (سوره عصر) و اسفل سافلین(سوره تین) برهاند بلکه به جایی برسد که فرشتگان برای مصافحه او تشریف بیاورند. از پیامبر(ص) روایت است که اگر بر حالت زهد از دنیا و رغبت به آخرت بمانید و در دام گام های شیطانی نیفتید، به چنین جایگاهی می رسید که: و الله لو تدومون علی الحالة التی وصفتم انفسکم بها لصافحتکم الملائکة و مشیتم علی الماء؛ به خدا اگر آن حالت، استمرار می داشت فرشتگان به مصافحه شما می آمدند و شما بر آب راه می رفتید. (اصول کافی، ج2، ص424)