فلسفه زبان، مهم ترین جریان فلسفه تحلیلی است که حدود سه دهه از 1940 در غرب غالب بوده است. این فلسفه عبارت است از این تفکر که معنا و محتوای الفاظ فلسفی با عمل زبانی تبیین می شوند و فیلسوف باید به استعمال حقیقی واژه هایی که ملازم با مفاهیم فلسفی اند، توجه کند. فلسفه زبان، شاخه ای از فلسفه است که جنبه های کلی زبان را توصیف و تبیین می کند. این جنبه های عام و کلی، مسایلی هستند که اختصاص به زبان خاصی ندارند، بلکه نسبت به هر زبانی صادق اند. مساله صدق، حکایت، معنا، ضرورت و مسایل دیگری از این دست، موضوع مطالعه فلسفه زبان هستند. بحث افعال گفتاری، ضرورت و امکان، تحلیل مفاهیم اصلی زبان، طبقه بندی کنش های