یاشار کمال نویسنده محبوب خیلی از ماها بود. او فقط برای ما محبوبیت نداشت: دنیا با آثار او احساس نزدیکی می کرد. وقتی که خبر درگذشت او را شنیدم به دوستانم زنگ زدم و مرگ برادر بزرگ مان را تسلیت گفتم: بلی او برادر بزرگ تر همه ما بود. دوران جوانی و نوجوانی مان را با آثار او زندگی کردیم. بزرگ شدیم و از آثارش لذت بردیم.

ما با «اینجه ممد» زندگی کردیم: ممد نوجوان، شخصیت اصلی داستان، در روایت به شخصیتی پخته و جاافتاده بدل شد: شخصیتی که علیه ظلم ارباب ها بر رعیت ها طغیان می کند و تاوانی سنگین هم می پردازد. ما با اینجه ممد همراه شدیم. آثار یاشار کمال با جوانی و نوجوانی ما گره خورده است. «ارباب های آقچاساز» و داستان درویش بیک هنوز در ذهن مان مانده است: مردی تحصیلکرده با خصلت های خوب و بد بسیار که برادرش در نزاعی کشته می شود و او درصدد انتقام برمی آید.