اتوبوس تندروی مسیر راه آهن- تجریش، یک ربع بعد از نیمه شب از میدان راه آهن حرکت می کند. شاهرخ روی صندلی قسمت بانوان نشسته. با یک ساک پلاستیکی که دو پلوور، کیسه ای پر از مداد سیاه و رنگی و خودکار، دو بسته بیسکویت، یک لیوان حلبی و چند تکه کاغذ: تمام زندگی اش را در خود جا داده است. یک کاپشن نازک و یک پلوور به تن دارد. پارگی پوزه کفش ها نشان می دهد که مدت هاست پولی برای «آسایش» در کار نیست. صورتش فرتوت است و نگاهش فرسوده. جای خالی دندان ها - حاصل 30 سال زندگی با هرویین- صورتش را لاغرتر از آنچه هست نشان می دهد. پوست پشت دست هایش صفحه ای است از ترک های به هم پیوسته که چرک، در شیار ترک ها رسوب کرده است.