مرد صورتش را بر می گرداند که اشک جاری روی گونه های فرتوتش را نبینم.

کمی مانده به 7 غروب، آمده که شب را در «سرای به سوی امید» سپری کند. تنها جایی که در این شهر بزرگ، در این سرمای زمستانی، پناه اوست: پناه او و 40 مرد دیگر: مردانی که اعتیاد دارند یا داشتند و ماه هاست، سال هاست از خانه رمیده اند. رانده شده اند و ماه هاست، سال هاست که خیابان، با وسعت آسمانش، با تمام کوچه ها و گذرهای پیدا و پنهانش، خانه آنهاست.

باید تا قبل از 9 شب خودشان را به سرا برسانند، آنها که قدیمی ترند و آشنا. تازه واردها ساعت 9 و نیم شب می آیند که اگر از مهمانان شب های قبل کسی نیامد و تخت خالی بود، آنها هم به جمع مردان سرا اضافه شوند.