اندیشه ایجاد مرکزی برای آموزش عالی در ایران و به تعبیر دیگر دانشگاه، نخستین بار با تاسیس دارالفنون درسال 1230 هجری. شمسی با رشته های مهندسی، داروسازی، طب و جراحی، توپخانه، پیاده نظام، سواره نظام و معدن شناسی به همت میرزاتقی خان امیرکبیر عملی شد. دارالفنون گرچه توسعه نیافت اما تجربه مغتنمی پیش روی کسانی که در آرزوی آشنایی ایرانیان با دانش های جدید وپیشرفت های اروپائیان در صنعت، اقتصاد و سیاست بوده اند، قرار داد. با عطف به این موضوع درسال 1307 پیشنهاد راه اندازی مرکز جامع دانشگاهی داده می شود. درباره بزرگی و عظمت دانشگاه تهران فقط باید گفت که این دانشگاه یکی از مراکز علمی و معتبر جهان است که با دانشگاه های بزرگ دنیا در حال رقابت است. در واقع اگر متغیرهایی چون سابقه و قدمت، تدریس استادان بنام و بلند مرتبه، تحصیل دانشجویان ممتاز، کثرت دانشجویان، استادان و کارکنان، ارزش مدارک تحصیلی در کشور و خارج از آن، پیوند و تعامل با دستگاه های اجرایی و موسسات و شرکت های صنعتی، اداری، اجرایی، داشتن کتابخانه ها و آزمایشگاه های غنی و مجهز، تعدد رشته ها و دانشکده ها و موسسات پیوسته و وابسته، واقع شدن در پایتخت و در مرکز شهر را از معیارهای تعیین اعتبار و اهمیت یک دانشگاه برشماریم، بی گمان دانشگاه تهران را باید معتبرترین و مهم ترین دانشگاه های کشور دانست. بی جهت نیست که از این دانشگاه با تعبیر دانشگاه مادر و نماد آموزش عالی یاد شده است. در داخل کشور هم داوطلبی نیست که علاقه تحصیل در دانشگاه تهران را نداشته باشد و در حقیقت نخستین انتخاب قبول شدگان کنکور رشته های دانشگاه تهران است. این هم به علت وجود زیرساخت های علمی، استادان برجسته، پژوهش پیشرفته و تجربه طولانی در امر آموزش است. البته ما معتقدیم دانشگاه تهران دانشجویان را فقط به لحاظ علمی پرورش نمی دهد بلکه دانشجویان در این دانشگاه با مباحث اجتماعی، فرهنگی و سیاسی کشور هم آشنا می شوند. دانشگاه تهران 2 هزار و 500 عضو هیات علمی و 55 هزار دانشجو دارد که 60 درصد دانشجویان این دانشگاه در دوره های کارشناسی ارشد و دکترا فعالیت می کنند و تاکنون هم 300 هزار دانشجو از این دانشگاه فارغ التحصیل شده اند.