هنوز بهار به نیمه نرسیده بود که محمدرضا لطفی خرقه همواره سپیدش را تهی کرد و میهمان بارگاهی در خاک پاک زادگاهش شد. شیفتگان نغمه و نوازش در فقدان ریش سپید موسیقی بی یاور ماندند و دل ریش و سیه جامه شدند. از عناوین و القاب بگذر و بگذار همان «لطفی»اش بنامم که لطفی بی وصف و اوصاف به زبانم لطیف تر می آید و جلال و جلوه دیگری دارد. باری. از لطفی می گفتم که رفت؛ از همان بدیهه گوی بی همتایی که هرگز زخمه و زبان به مدیحه گویی نیالود؛ از همان خنیاگر یکتایی که خلعتی به مزدگرفته به سرای نبرد؛ از همان نغمه سرایی که تنها مدح «سرای امید» گفت و ابریشم بها از دست سروران این سرزمین ستاند؛ از همان که سرود «سپیده»اش دل سنگ را نرم می کند و نوید بازگشت نور و سرور می دهد.