درآمدهای میلیاردی و ناتوانی در تامین هزینه های اولیه تیم های پایه و ملی فوتبال، پارادوکسی را در مسئله اداره این تیم ها ایجاد کرده که بیراه نیست دلیل آن را در ضعف ها و ابهام های مدیریتی جستجو کنیم.

اگرچه هزینه ای که در تیم های ملی فوتبال ایران می شود، در قیاس با کشورهای اروپایی حتی آسیایی ها چندان زیاد نیست و بعضا به مراتب هم کمتر است اما مدیریت توام با ضعف در تخصیص اعتبار هرچقدر اندک و کم توجهی به تیم های پایه، پایه های فوتبال ملی ایران را لرزان می کند.اینها در شرایطی است که تمام توجه فدراسیون به توافق و قرارداد با کی روش است و اتفاقا در آنجا هم سرمربی تیم ملی از وضع امکانات همچنان ناراضی است.بی شک هیچ کدام در شان تیم های ملی ایران نیست واین سئوال در اذهان عمومی شکل می گیرد که پس درآمد فدراسیون فوتبال از کجاست؟ آیا از فیفا پولی نمی گیرد؟ آیا سهمی از AFC به خاطر حضور در بازی های بین المللی دریافت نمی کند؟ آیا سازمان لیگ درصدی را از تبلیغات و مسابقات باشگاهی به این نهاد نمی دهد؟ آیا بودجه ای از وزارت ورزش نمی گیرد؟ اسپانسر ندارد؟ تکلیف درآمد از شرکت های حامی چون فناپ چه شد؟ پول حق پخش تلویزیونی را نمی گیرد؟ کمیته اقتصادی و بازاریابی چه می کند؟!همه این سئوالات و ابهام ها درحالی وجود دارد که بعضا شنیده می شود فدراسیون در پرداخت حقوق کارمندانش که تعدادشان بیش از 100 نفر است مانده و در انجام جزئی ترین هزینه های لازم در تامین امکانات تیم های ملی کوتاهی می کند. اگرچه نحوه درآمدزایی و رقم پول های دریافتی فدراسیون مشخص نیست اما مهمتر از هزینه کرد فدراسیون است که مورد سئوال است.