شگفت انگیزترین تفاوتی که من در ماه های اولیه اقامت در لندن، با زندگی در ایران مشاهده می کردم، تفاوت سطح تجملات بود. خیلی از خانه های لندن با اینکه حداقل دو، سه هفته ای در سال، هوا واقعا گرم است، کولر ندارند. در کمتر خانه ای یخچال فریزر سایدبای ساید دیده می شود. بسیاری از خانه ها شیرآلات خیلی قدیمی دارند و از آن جالب تر اینکه شدیدا به حفظ همان چیزهای قدیمی و با امکانات خیلی کمتر اصرار دارند. من با دیدن این تفاوت ها حسرت زندگی خودمان در ایران را می خوردم. گذشت تا چندماه پیش که از وضعیت خانه کلافه شده بودم و هم زمان با سبک جدیدی از زندگی به نام مینی مالیسم آشنا شدم. کم کم فهمیدم واقعا داشتن آخرین مدل هرچیز و جدیدترین تکنولوژی در هر زمینه ای، باعث شادی و راحتی زندگی نیست. خیلی وقت ها این زیادداشتن ها اتفاقا باعث استرس و فشار روانی بیشتری می شود، مثل کلافگی ای که در آن زمان درگیرش بودم و من کم کم با لذت جدیدی در زندگی آشنا شدم: لذت کمترداشتن.