1- پنج ماه دیگر شهرداری محمدباقر قالیباف در تهران 10 ساله می شود و این در حالی است که سازمان فرهنگی - هنری شهرداری تهران، ششمین رئیس را هم به خود دیده است؛ به طور متوسط هر یک 21 ماه، آمده اند و رفته اند؛ گویی فرمانده اسبق نیروی انتظامی، دوره ریاست سازمان مزبور را در زمره دوره خدمت سربازی می بیند!

2- علی عسگری، احمد نوریان، جواد شوشتری، امیر خوراکیان، شهاب مرادی و اکنون محمود صلاحی، روسای این 10 ساله سازمان فرهنگی - هنری شهرداری تهران، چهره های آشنایی برای جامعه فرهنگی- هنری نبوده اند؛ بنابراین پایگاهی در استراتژیک ترین طیفی که باید با سازمان همراهی کنند نداشتند؛ چرا شهرداری به چنین انتصاب هایی اصرار دارد، محل سوال است.

3- تعریف و کارکرد سازمان مذکور برای شهروندان تهرانی گم است؛ فرهنگسراها و خانه های فرهنگ، فاقد جذابیت های فرهنگی- هنری هستند و این در حالی است که نام های بزرگ هنر ایران در محله های همین شهر سکنا دارند، اما به جهت فقدان کیفیت در برنامه ها و رویکردهای این مکان ها، از ارائه کار در آنها فاصله گرفته اند؛ حال آنکه هریک از این فرهنگسراها می تواند با حضور هنرمندان ساکن در همان منطقه، در قالب شورایی یا هیات امنایی بهتر اداره شود؛ راست می گویند منتقدانی که می گویند اگر همین امروز در سازمان فرهنگی - هنری شهرداری تهران بسته شود، کدام شهروند تهرانی خلاآن را احساس خواهد کرد؟!

4- در دولت نهم و دهم، به جهت نگاه خاص وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، بخشی از نخبگان هنری کشور از همراهی با متولی اصلی هنر کشور فاصله گرفتند و فرصتی طلایی نصیب شهرداری و سازمان فرهنگی اش شد تا بتواند پیوندهای خود با جامعه هنری را تعمیق بخشد؛ اما نبود نگاه کارشناسی در بدنه این سازمان و عدم ارائه پیشنهادات حرفه ای سبب شد چنین سرمایه ای نیامده، فرار کند.

5- این گمانه که این سازمان تنها حیاط خلوت شهرداری تهران شده و به جای تحقق برنامه هایی که افکارعمومی شهروندان تهرانی می پسندند، گوش به منویات مناسبتی شهرداری دارد، قوت گرفته است؛ و انتقادها از شورای شهر تهران که چهره های شناخته شده فرهنگی دارد را هم افزایش داده است؛ این همه در حالی است که این روزها در کشورهای مشابه ما، شهرداری ها، طلایه داران فرهنگ و هنر شهرهای خویش اند و نقش دولت ها به نظارت و تامین زیرساخت ها تقلیل یافته است.