امیل چوران (1995-1911) در زمره یکی از اعجوبه های ادبیات قرن بیستم، نه رمان و داستان کوتاه و نمایش نامه نوشت، نه حتی شعری سرود. تا بیست وشش سالگی در زادگاهش رومانی سکونت داشت و دلبسته فاشیسم بود. قبل از آنکه جلای وطن کند، آخرین کتابش را به زبان مادری اش منتشر کرد: «جسارت شکست خوردگان». شاید این مجازاتی بود که برای خودش در نظر گرفته بود. در سختی و مکافات زبان بریدگی درست مثل دانشجوی ابدی «باغ آلبالو»ی چخوف زندگی کرد. در فرانسه او، چوران رومانیایی را کاملابه دست فراموشی سپرد. پاسکال کازانووا در «جمهوری جهانی ادبیات» بر این نظر است که «چوران برای آنکه بتواند به طورکامل در میراث غنی حیات ادبی و معنوی