جوزف کمبل، شیفته همان پرسش عمیقی بود که شوپنهاور در رساله اش درباره اصول اخلاق طرح کرده بود: چگونه رنجی که نه از آن من است و نه مایه دل مشغولی ام، تاثیری چنان ژرف در من می گذارد که گویی از آن خود من است و تاثیرش آن‎قدر شدید است که مرا به کنش وامی دارد؟ موضوع اسرارآمیزی است؛ عقل توضیحی برای آن ندارد و نمی توان ریشه های آن را در اعمال و تجربیات جست و جو کرد. این امر حتی بر خودشیفته ترین انسان ها نیز پوشیده نیست. هر روز نمونه هایی از این نوع واکنش های آنی را به وضوح می بینیم: فردی که بی تامل به کمک دیگری می شتابد و با اینکه تازه برای اولین بار است او را می بیند، اما جانش را برای او به خطر می اندازد