اولین خدماتی که بانک ها به موسسات غیرمجاز می دهند در ارتباط با وجوهی است که موسسات از مشتریان دریافت و تجهیز می کنند و برای ارائه خدمات به مشتریان از مسیر سیستم بانکی، از آن استفاده می کنند؛ چراکه موسسات با اتاق پایاپای ارتباط ندارند و عملااز داشتن چک محروم هستند، ازاین رو برای کلیه امور بانکی که به چک مربوط می شود، نیازمند کمک بانک ها هستند و در حقیقت مشتریان موسسات غیرمجاز، خدمات خود را از شبکه بانکداری رسمی می گیرند. موسسات غیرمجاز چک ندارند، بلکه از دستور پرداخت استفاده می کنند که خصوصیات چک را دارد، اما وصول این نیز از عهده موسسات غیرمجاز خارج است و طی توافقی که با برخی بانک ها انجام می دهند، زمینه را برای استفاده مشتریان از دستور پرداخت مهیا می کنند. استفاده از خدمات خودپرداز نیز توافق دیگری است که براساس آن، مشتریان موسسات غیرمجاز می توانند از دستگاه های خودپرداز برخی بانک ها که با موسسه مذکور توافق کرده اند، استفاده کنند. این مسئله باعث رفع نیازهای جاری مشتریان و سپرده گذاران موسسه غیرمجاز می شود. جدای از قراردادهایی که بین موسسات و بانک ها بسته می شود و کارمزدهای نسبتا زیادی نصیب بانک ها می کند، موسسات غیرمجاز حدود 20 درصد از نقدینگی جامعه را در خود جای داده اند و برخورداری از گردش مالی آنها در سیستم بانکی به دلیل تقویت منابع بانک از دلایلی است که موجب استقبال بانک ها برای همکاری با این موسسات می شود. حتی بانک ها در شرایطی که کمبود منابع دارند، می توانند به جای گرفتن تسهیلات بین بانکی از دیگر بانک ها یا اضافه برداشت از بانک مرکزی که با سود 34 درصد همراه است، تسهیلات کوتاه مدت روزانه یا هفتگی و ماهانه از این موسسات بگیرند. کلاارتباط بانک ها و موسسات غیرمجاز به صرفه است و سودآوری خوبی دارد و چنانچه بانک ها با موسسات همکاری نکنند، عملااین موسسات متوقف می شوند.