بناست به دیدن مردی برویم که با «هزارساله گان» سر و سری داشته و مدعی است فردوسی را با دستان خودش دفن کرده است؛ «به هرکس می گویم فردوسی را من دفن کردم، باور نمی کند». در محوطه آرامگاه یا به گفته خودش باغ، رخ به رخ مقبره مرمر نشسته است، ساکت، مثل سنگ، تا رسیدن ما. دست می دهیم، محکم تر از معمول، پنجه اش را دور دستم قفل می کند و زور می آورد، رد قوت جوانی را در پیشانی طرفش می جوید. پسرش که پا جای پای او گذاشته و نگهبان مجموعه است، کنارمان ایستاده است، می خندد «حاج آقا از پهلوان های قدیمه». پیرمرد اسطقس داری است. کم گو است، اما حرف هایی دارد که تعداد زند گان آگاه از آن، احتمالااز تعداد مردگان کمترند.