در میان ملغمه گیج کننده نقاشی های متنوع و جورواجور معاصر، نقاشی سعیدی از نوعی ثبات حیرت انگیز و صفا و تانی حکایت دارد که بیننده را به شگفتی می اندازد. آثارش احساسی دوگانه را در انسان برمی انگیزد، چراکه از یک سو می دانیم با آثاری مدرن مواجهیم که تمامی گسست های تکان دهنده اعصار جدید را در خود گنجانیده است، ولی از سوی دیگر نیز در ورای غنای حاکم بر این چشم اندازهای فیگوراتیو، تجلی دنیای غریبی نمود می یابد که از سلطه تاریخ فراتر می رود و انگار میان غیاب و حضور در حالتی از تعلیق می ماند. سعیدی از طریق فاصله گرفتن از واقعیت و نوعی تجرد فکری به چنین تعلیقی دست یافته است و این خصلت، خاص خود اوست. شیء