وسیقی ایران در طول تاریخ، برهه های مختلف اجتماعی و جامعه شناسی را طی کرده و همیشه در همراهی و هماهنگی با مردم ایران بوده: تصنیف های عارف یا ملک الشعرای بهار مثل «مرغ سحر» یا «از خون جوانان وطن لاله دمیده»، گواه این همراهی و هماهنگی هستند. اما در روزگار کنونی ما و متاسفانه در دهه اخیر، اتفاق های اجتماعی باعث شده تا در جامعه ای بی آرمان زندگی کنیم. بی آرمانی و بی معنایی در میان جوانان ایرانی مد شده و جوانان ایرانی هرروز بیشتر از دیروز از معنا فاصله می گیرند و به سمت بی آرمانی و بی معنایی حرکت می کنند. در چنین روزگاری که جوانان به نفهمیدن اشعار حافظ و سعدی و... افتخار می کنند و گریز و فرار را به درک و دریافت ترجیح می دهند، پیوستن به موسیقی بی معنا، بدون مفهوم و درک واژه ها، متاسفانه اتفاق کاملاطبیعی است.