حیاط بوی تازگی و گل می دهد؛ عطر یاس و دستان مهربانی که دیرگاهی است به خاک سپرده شده؛ چهارسال قبل در چنین روزی از خردادماه. حیاط بوی طراوت می دهد؛ انگار صاحبخانه همین چندساعت پیش است که برای استقبال از میهمانان، به برگ ها، درختان و گل ها روح طراوت و به هوا سهمی از لطافت پاشیده است. وسط حیاط خانه که می ایستی، پنداری ذخایر رنگارنگ طبیعت و زندگی را به رخ می کشد اینجا. اما صاحبخانه خود بیمار است و خستگی های روزگار پیری را قسمت می کند با اطرافیان خود. مرد و تنها دخترش، چهارسال است که رفته اند. در صندلی فلزی خود را پنهان کرده و با لبخندی محو بر صورت رنگ پریده، خوشامد می گوید به میهمان های عزت و هاله.