چه بسیار رهبران و مبلغانی که برای دستیابی به هدفی مقدس به کارگیری هروسیله ای را مجاز می شمرند.لکن در دیدگاه پیامبر اسلام (ص) قداست و مشروعیت هر دو عنصر «هدف» و «وسیله» شرط لازم و اجتناب ناپذیر هر اقدامی است. یکی از جلوه های این دیدگاه در سیره تبلیغی رسول گرانقدر اسلام، پرهیز مطلق از هرگونه وعده خلاف و نشدنی است که درس بزرگی به پیروان حقیقی اسلام است. آیا می توان بدون پشتوانه عملی هر وعده و چشم اندازی را برای افراد جامعه ترسیم و اعلام کرد!

ابن هشام می نویسد: پیامبر(ص) نزد طایفه بنی عامر بن صعصعه رفت و دعوت الهی و نبوتش را به آنان عرضه کرد. مردی از ایشان به نام بحیره بن فراس گفت: به خدا سوگند اگر این جوان قریشی را با خود همراه داشتم، عرب را به یاری او می بلعیدم. آنگاه خطاب به پیامبر گفت: اگر با تو بیعت کنیم و خدا تو را پیروز گرداند، پس از تو حکومت از ما خواهد بود؟ پیامبر پاسخ داد: حکم و فرمان از خداست. بحیره باز پرسید، پس آیا با این وصف ما به خاطر تو با عرب بجنگیم و چون تو پیروز گشتی سروری از آن دیگران باشد؟! (بنابراین) ما را با تو کاری نیست.

سیره رسول گرامی اسلام(ص) آن نبود که مردم را در وعده های شیرین و رویاهای بیهوده و چشم اندازهای نامعقول و رویایی غرق سازد و از غفلت آنان بهره جوید، بلکه دعوتش تماما بر پایه شناخت حق و حقیقت استوار بود. این شیوه مختص مخاطبان اولیه دعوت یعنی مشرکان نبود بلکه شامل مومنان و جامعه اسلامی نیز می شد. آن حضرت هیچگاه به مومنان و یاران و پیروان نزدیک خود نیز وعده ای نداد که امکان تحقق نداشته باشد.