ناظران منطقه ای از اعتراض های این هفته ارمنستان به «انقلاب صامت» تعبیر کرده اند. معترضانی که چند روز پیاپی خیابان مارشال باغرامیان ایروان را به اشغال خود درآورده بودند، خواسته های سیاسی نداشتند. خواسته های آنان، خواسته های اجتماعی و لغو ولو موقت طرح افزایش بهای برق بود.

آنها هرچند بیشتر از آنکه فریاد بزنند و اعتراض کنند، در خیابان آواز خواندند، رقص محلی کردند، اما همین آوازها نیز در نهایت ارمنستان و روسیه را - که دولت سرژ سرکیسیان را تحت حمایت خود دارد- مجبور کرد با تشکیل نشست های اضطراری چاره ای برای حرکتی که می توانست منجر به یک انقلاب شود، بیندیشند. روسیه برای ممانعت از این انقلاب برقی با اعطای یک وام 200 میلیون دلاری و وعده توسعه یک پایگاه هسته ای بحران را فیصله داد و دولت را ترغیب کرد، هرچند برای مدتی محدود، دست از طرح خود بکشد. اما آنچه که اهمیت دارد، این است که بخشی از معترضان تا یکی دو روز بعد از لغو طرح افزایش بهای برق، حاضر به ترک خیابان نشدند. این نشان می دهد خواسته های مردم می تواند اندک اندک و تحت شرایط جدید از اجتماعی به سیاسی تغییر کند بویژه که در اوج اعتراض ها می شد گروه هایی را مشاهده کرد که در کنار کسانی که خواسته اقتصادی خود را مطرح می کردند، مدعی خواسته هایی کلان تر بودند؛ خواسته هایی مثل ملی شدن منابع ارمنستان که در اختیار روسیه قرار دارد و استعفای دولتی که تحت حمایت مسکو است. در همین ارتباط دولت ارمنستان مجبور به پاسخگویی شد و تاکید کرد، تصمیم گیری درباره ملی کردن شرکت هایی که در استخراج منابع طبیعی دست دارند به یک حسابرسی بین المللی گسترده نیاز دارد. اما این ادای توضیحات باعث نخواهد شد مردم به سادگی اصل قضیه را فراموش کنند. به هر حال همین نداهای اعتراضی موجب شد دولت از مواضع خود عقب نشینی کند. اقدامی که ناظران و تحلیلگران منطقه ای از آن به عنوان خریدن زمان برای فروش برق به کشورهای منطقه یاد کرده اند. این در حالی است که مردم این سوال را مطرح می کنند که چرا کشور باید با صادرات برق میزان انرژی اعطایی به مردم خود را کم کند و بر بهای آن بیفزاید.

تلخیص: جیران عزیزی