آقای ظریف در نشست با خانم موگرینی از سه دوره در رابطه ایران و اتحادیه اروپا صحبت کردند. دوره «گفت وگو های انتقادی»، «گفت وگوهای جامع» و «گفت وگوهای سطح بالا». این سه دوره چه ویژگی هایی داشتند؟

با توجه به نام گذاری ای که آقای ظریف کردند، می توان گفت در دوره گفت وگوهای انتقادی، ایران و اتحادیه اروپا بر موضوعات مذاکراتی متمرکز بودند. در آن دوران، عمدتا انتقادهایی به ایران مطرح می کردند که اغلب حول موضوع هسته ای بود. اما انتقادهای ما به مسائل گذشته و بحث کمک های اروپا در جنگ تحمیلی به عراق مرتبط بود. عمدتا در آن دوران ما به نوعی انفعالی عمل می کردیم. می توان گفت آن دوران تا سال 2003 طول کشید و عمدتا اتحادیه اروپا مواضع تهاجمی داشت. اما این دوران به پذیرش تعلیق داوطلبانه و به هم زدن بازی توسط آمریکایی ها ختم شد. بعد از آن بازی با نقشی که آمریکایی ها در دوران بوش پسر ایفا کردند، صحنه بازی تغییر کرد. فاصله سال 2003 تا 2011 و 2012 دوران انجماد محسوب می شد. در این دوران عمدتا تبیین مواضع از سوی دو طرف و گاهی گفت وگوهایی در برخی موضوعات انجام می شد که به عبارتی گفت وگوهای جامع شناخته شد.

اما گفت وگوهای سطح بالامی تواند شامل دوران اجرای توافق باشد که ایران و اتحادیه اروپا می توانند نقش مهم تری در منطقه ایفا کنند. علاوه بر آن ارتباطات ایران و اتحادیه اروپا و زمینه های همکاری مشترک بین این دو می تواند گسترش پیدا کند. همچنین اکنون بعد از توافق جامع هسته ای، ایران، آمریکا و اتحادیه اروپا وارد دوران جدیدی شده اند که می توانند نقش خود را در منطقه به خوبی ایفا کنند، به شرطی که ما میزان تاثیر آمریکا را بپذیریم و آنها هم نقش منطقه ای ایران را بپذیرند. اگر حاصل منطقه ای این توافق پذیرش این نقش ها باشد، می توانیم بگوییم که وارد فصل جدیدی شده ایم. در این دوران جدید، دولت های منطقه تصمیم گرفته اند اختلافات منطقه ای را با روش های معقول حل کنند. در این صورت می توان از گفت وگوهای سطح بالاسخن گفت.