منتقدان دلواپس هسته ای هیچ وقت نگفته اند برنامه ایده آل آنها برای یک توافق خوب چیست؟ اگر به بندهای توافق ایراد دارند باید بگویند کجای آن بد است و کجای آن بد نیست. این هم به بحث کارشناسی دقیق نیاز دارد. امثال آقای علم الهدی باید بحث کارشناسی دقیق بکنند تا حرفشان شنیده شود. زخم زدن و ایرادگرفتن کاری است که نمایندگان کنگره آمریکا انجام می دهند یعنی بدون واکاوی جزئیات می گویند توافق بد است. شاید اگر ما یک برگه سفید می گذاشتیم جلو اوباما تا آن را امضا کند آقایان رضایتشان حاصل می شد. این درحالی است که این توافق دو سر دارد. ما محدودیت هایی را پذیرفتیم که راه را برای دستیابی به سلاح هسته ای - که هیچ وقت قصد ما نبوده- بسته است اما راه برای فناوری صلح آمیز هسته ای ما بسته نشده است. منتقدان تاجایی که مربوط به فناوری صلح آمیز هسته ای است باید روی بندهای توافق حرف و صحبت داشته باشند؛ مثلانقدشان به کم شدن غنی سازی، بستگی به نیروگاهی دارد که از اورانیوم غنی شده می خواهد استفاده کند؛ بستگی به طراحی فنی- مهندسی نیروگاه دارد. اگر کسی مدعی است که ما اورانیوم پنج درصد نیاز داشتیم و الان که اجازه نمی دهند لطمه خورده ایم باید بگوید از دید ایشان تفاوت 5 و 3،67 درصد در چیست؟ درحالی که اعداد و ارقام «کمی» نوشته شده در توافق بر اساس یک محاسبه دقیق با حضور رئیس و کارشناسان سازمان انرژی اتمی تنظیم شده است. کارشناسان خبره سال ها روی آن کار کرده اند. اگر آقای علم الهدی محاسبه دقیقی دارد بگوید. من این توافق نامه را تا جایی که می شد با دقت نگاه کردم. متن «برجام» با دقت و کارشناسانه تنظیم شده است. به نظر من شروع همراه با تاخیر انتقادات آن هم بدون اشاره به جزئیات فنی، به این معنی است که حرف ها، کارشناسی و دقیق نیست. آقای صالحی در مجلس گفت که برای تامین سوخت نیروگاه بوشهر حتی اگر 30 هزار سانتریفیوژ هم داشته باشیم نمی تواند نیاز ما را تامین کند. من فکر می کنم اگر به جای این مقدار توافق شده روی 10 هزار عدد هم توافق شده بود باز هم می گفتند کم است. این آقایان کارشناسان فنی مانند فریدون عباسی رئیس سابق انرژی اتمی را در میان خود دارند و می توانند از ایشان سوال کنند که مشخصات یک برنامه درست چیست.