آرین لواسانی را از دیرباز و از طریق رسانه ها و نمایشگاه هایی که برگزار کرده بود می شناختم. دعوتم کردند که کارهای جدیدش را از نزدیک ببینم. دیدم و حیرت کردم. به نظرم هیچ یک از آنها با سن وسال او نمی خواند. انسانی بالغ، بیدار و دست به قلم با کشمکش های روان و ذهنی نیرومند، در نهاد ناآرام آن هنرمند توانا، از دست بی قراری و خیالاتش به نگاشتن (نقاشی) پناه برده بود. می گویم نگاشتن، چون در زبان فارسی اصیل و زیبای ما کشیدن صورت های واقعی یا خیالی با قلم، نگاشتن است و هر صورت و اثرش (کشیده شده) نگاره است که به راستی زیباتر و برتر از واژه سرد و بازاری شده نقاشی است و تازه نقاشی متداول، همین فوت وفن اکتسابی