در بحث های جامعه شناختی و روان شناسی اجتماعی، برخی عقیده دارند نباید صفحات حوادث روزنامه ها به پاره ای از خبرها بپردازند؛ زیرا با بررسی و پرداخت و در حقیقت آنچه آنان می پندارند «رونمایی» از جنایت هاست، وجه سلبی جرم «لوث» و از بزه اجتماعی و قبحش کاسته خواهد شد؛ گزاره ای که تا حدودی موافقانش بیشتر و کفه ترازو به سمت آنان افزون تر است. حال شاید در وجه علمی چالش هایی هم در این باره وجود داشته باشد. در این روزها آمار و ارقام مالی، زیاد در رسانه ها می آید که تازه ترین آنها از حقوق های فراتر از میلیون در صنعت دریایی حکایت دارد که امید است سراسر کذب باشد و از اساس بی پایه.... به راستی چطور می شود در جامعه ای که میزان دریافتی ها در حد مناسبی نیست و خیل بزرگ کارکنان و کارگران دولتی و خصوصی از درآمدشان راضی نیستند؛ این حقوق های میلیاردی پرداخت شود؟ حال بحث بر سر این موضوع نیست که شاید در اساسنامه چنین شرکت هایی با تبصره و پرانتزهایی، برخی قیدها برداشته شده باشد تا چنین ارقام نجومی ای پرداخت شود. صحبت اما بر سر رسانه ای کردن این موضوعات «مخل آسایش روح» مردم است که در این وانفسای مالی، باور شود نمک به زخم پاشیدن معنا می دهد این کردار ولاغیر! درست است که همگان داعیه شفافیت چنین موضوع هایی را در رسانه ها داریم و اصولارسانه را برملاکننده چنین فسادهایی می دانیم؛ ولی در این برهه سخت مالی، آیا به صواب و ثواب است چنین در بوق و کرنا شود این حقوق ها؟ شاید روح این نوشته برای برخی مکشوف نشود که از چه دریچه ای وارد شده است. ولی به باور بسیاری از مطلعان اجتماعی، هر گفتنی به صلاح نیست و هر نشر و تفسیری به طریق اولی ناصواب تر. که شاید از اساس این نوشته نیز در این جرگه قرار گیرد که اگر بر مصداق هر آن چیز پرهیز دارند اشتها افزوده گردد؛ این انذار و پرهیز شاید جواب عکس دهد.