1- هنوز هم حال و هوای هفته دولت است اما خوشبختانه خبری از آمار رشدهای 200 و 300 درصدی در همه زمینه ها از جمله فرهنگ و هنر نیست؛ خدا می داند این آمارهای الکی خوش چه به روز اعتماد عمومی آورد؛ مردم میان رنگ رخسار خود و آمارها دچار تعارض شده بودند. همین دو سال پیش بود، شوخی نمی کردند وقتی می گفتند: «روزنامه ایران را می خوانی تصور می کنی درباره سوئیس می نویسند، یا شاید واقعا در سوئیس نشسته اند و برای ایران می نویسند!» اما اکنون، می دانند همین که آب رفته در مسیر جوی است، کلاه را باید به آسمان انداخت. 2- در دو سال اخیر در عرصه فرهنگ و هنر، دو قدم جلو و یک قدم عقب رفته ایم، اما همچنان می توان لبخند را به لب ها دید، خواه کمرنگ، خواه مردد؛ بالاخره یک گام به جلو هم در این وانفسا غنیمتی ست؛ جیب خالی دولت و از آن مهمتر خلقیاتی تلخ که ریشه دوانده مانند عادت شدن سبقت گرفتن از قانون و قانون گریزی ها، تنوع و قدرت یافتن مراکز موازی، بی اعتبار دانستن مجوزهای دولت... دروغ چرا، آنها توانسته اند از جامعه هنر و فرهنگ، انرژی بزدایند اما عصبانیت دلواپسان از این حکایت دارد که باد به پرچم هنر می وزد. 3- اما افسوس وزیر فرهنگ که توانسته جامعه هنری و دولت را آشتی دوباره دهد مجال نمی یابد دستاوردها را بگوید زیرا او باید 24 ساعته پاسخگوی وایبر، ماهواره و... باشد؛ چه می توان کرد تاریخ همیشه قابلیت تکرار دارد:... به شوشتر زدند گردن مسگری.