وقتی از توسعه حرف می زنیم اغلب تصویر یک کارخانه بزرگ که هر لحظه ابری وسیع از دود و بخار به آسمان می فرستد پیش چشم مان سبز می شود یا یک شهرک صنعتی با برج ها و کوره های بلند و لوله های پیچ در پیچ و اتوبوس هایی که هر صبح هزاران کارگر را در این خیابان و آن خیابانش پیاده می کنند؛ کلاه ایمنی بر سر و دستکش چرمی در دست. راه آهن و کشتی و هواپیما و بندری بزرگ که جرثقیل هایش یکسره درحال جا به جا کردن کانتینرهای رنگارنگ اند. بگذریم که این تصویری قرن نوزدهمی و قرن هجدهمی از توسعه است. توسعه ای «ویرانگر» و «زایا» که مارشال برمن نویسنده امریکایی در «تجربه مدرنیته» به نام یکی از شخصیت های نمایشنامه گوته شاعر