مشکل مردم بیروت در این روزها شاید بحران زباله و خیابان های بو گرفته از زباله های انباشته شده باشد. اما این همه مشکل آنها نیست، نیمی از مردم لبنان از آب تصفیه شده محروم هستند و تنها اقلیت کوچکی از آنان بهره مند از نعمت برق هستند. یک سوم جوانان بیکارند و روی آوردن به تحصیلات عالیه را تنها راه رهایی از به بطالت گذراندن روزهای خود می بینند. مراقبت های بهداشتی و درمان نیز بسیار گران هستند. امنیت در این کشور کیمیا است و چه بسیار جرایمی که بدون مجازات می مانند. بارزترین نمونه آن ترور رفیق حریری است که هنوز عاملان آن نامشخص هستند. در چنین شرایط نابسامانی یک چهارم جمعیت لبنان را پناهندگان سوری و 10 درصد جمعیت را آوارگان فلسطینی تشکیل می دهند. به اعتقاد بسیاری ریشه مشکلات لبنان در سال ها جنگ داخلی این کشور و مداخلات خارجی در آن است. اما معترضان کنونی لبنان که به اندازه کافی با این نوع بهانه ها آشنا هستند، معتقدند بحران زباله ریشه در سیستم فاسد دولت دارد و بس. سیستمی که از نظر آنان از آنجا که طبق مصالح دهه 1940 بنا شده است، اصلاح ناپذیر است. از این رو آنچه که آنها می خواهند نه اصلاح که پیکربندی دوباره سیستم سیاسی است. اما این به آن معنا نیست که بتوان گفت اکثریت این جامعه چنین چیزی می خواهد. درواقع می توان ادعا کرد لبنان بر سر این مساله دو پاره شده است. جدا از کسانی که چنین اعتقادی دارند، تعدادی از مردم نیز هستند که معتقدند سیستم سیاسی لبنان ضمن حفظ قدرت دولت مرکزی نیازمند اصلاحات است. تصور آنها این است که لبنان در چنین سیستمی از دولت غیر پاسخگو نجات می یابد. دولت لبنان بدون هیچ شرمساری در حل بحران خود خواهان کمک های خارجی شده است. این در حالی است که معترضان خواهان برکناری وزیر محیط زیست و وزیر کشور هستند و اگر به خواسته هایشان جوابی داده نشود، حتی ممکن است خواهان برکناری دولت، انحلال پارلمان و تعیین رئیس جمهوری جدید شوند که بیش از یک سال است از وجود مردی در چنین سمتی بی بهره اند. بیروت زمانی پایتخت خرد جهان عرب محسوب می شد؛ پس در شرایط کنونی هیچ چیز برای آن بهتر از این نیست که درباره آینده کشورشان به مذاکره بنشینند. مذاکراتی که باید محدود به طرف های لبنانی باشد و در استقلال کامل برگزار شود.