چند شب پیش به تماشای برداشتی از نمایش نامه ایبسن رفتم که ساعت ها طول کشید تا پیامش را دریافت کنم یا گمان کنم که دریافت کرده ام. مردگانی پریشان و ژولیده، با چشمانی تهی و دهانی پر، پر از واژگانی ورم کرده و کهنه اما نکته به نکته، حفظ شده در کیسه سمپتوم هایشان، ناخرسند از جایگاه خود و تقلای بی وقفه برای بازپس گرفتن حق و حقوق ازدست رفته و عدالت ناچشیده شان. صحنه لبریز از تجسم رستاخیز است؛ جایی که هیچ کس جز به فکر خویش نیست و دهان ها خستگی ناپذیر سخن می گویند و تنها از درد خود می گویند؛ از تمناهای مدفون شده شان و از خلف وعده های بی شمارشان به خویش. تاثیر لحظات نخستین نمایش میل به ترک سالن است و بس.