هنوز پس از چند سال از خاموشی عمران صلاحی، مرگ او را باور نمی کنیم. انگار به یک سفر طولانی رفته است که باز خواهد گشت. اما چرا تصور می کنیم او نمرده و خواهد آمد و اصولامرگ او را نمی پذیریم، در صورتی که مرگ بسیاری را می پذیریم. این برمی گردد به سلوک و منش و روحیه عمران صلاحی که مردی بود متفاوت. مردی بود دارای سجایایی که باعث می شد هر کسی که با او آشنا می شد در همان جلسات اولیه شیفته او شود و روابط انسانی بسیار عمیقی با او برقرار می کرد.

چند ویژگی او را که در این مجال کوتاه می توانم برشمارم یکی مردی بود فاقد کینه و نفرت. حتی نسبت به بدخواهان خود. دوم نوعی فروتنی از خود نشان می داد که کاملادرونی بود. سوم در حضور همه دوستان و طنزآوران روزگار خود بسیار رعایت حدود، ادب، بزرگی، کوچکی، استادی و شاگردی را می کرد.

پس آنچنان که گفتم صحبت از خلقیات و روحیات او بود که در داوری کردن درباره او مهم است. اما درباره کارهایش:عمران صلاحی از نوجوانی وارد عرصه طنز شد. شاید از کم سن و سال ترین اعضای نشریه توفیق بود. در همین دوران است که او با پرویز شاپور یا به تعبیر او شاپورخان و بیژن اسدی پور آشنا می شود و به این سه تن، سه تفنگدار طنز می گفتند.

ادامه فعالیت های قلمی به همراه پرویز شاپور و بیژن اسدی پور که هر کدام شخصیت مستقل طنز خود را داشتند در اوایل دهه 50 به اوج خود رسید. یکی از ویژگی های مهم عمران صلاحی در کار طنز چه اشعار و چه نوشته ها تسلط او بر متون ادبیات کلاسیک ایران بود.

عمران صلاحی موفق شده بود زبانی مستقل در طنزنویسی چه شعر و چه نثر پیدا کند و این به او این امکان را داده بود تا بتواند آثاری خلق کند که هنوز پس از گذشت چنددهه خواندنی و ماندنی است.

و کلام آخر اینکه اگز طنز در سرشت او نبود که بود، در ذات او نبود که بود، شاید این توانایی ها از او نمی تراوید. یادش گرامی.