دلوز اصطلاح بدن بدون اندام را نخستین بار در کتاب «منطق معنا» (1969) به کار می برد؛ اصطلاحی که از نمایش نامه آرتو، «پایان دادن به حکم خدا» (1947) وام گرفته شده است. دلوز نیز مانند فوکو، آرتو را منبع الهامی برای گفتاری تازه از جنون قرار می دهد که در تقابل با گفتار روان کاوی رایج است. در «منطق معنا» آرتو شیزوفرنی است که در مواجهه «سطحی» با جهان همچون یک انسان سالم، ناکام می ماند، درعوض او «عمق ها» را می کاود و به تعبیر دلوز، به بدن بازمی گردد. این بعد جدیدی از بدن است که در برابر هر نوع سازماندهی ارگانیستی مقاومت می کند، و زبان «مفصل بندی نشده» او بیشتر به «زوزه کشیدن» شبیه است تا به زبانی که مفاهیم