بیش از 6-5 سال با ایرج بسطامی آشنایی داشتم. اوهنرمند بسیار توانایی بود و شخصیت درونی اش در آواز مشهود می شد و حتی ساده زیستی اش به آواز او پر و بال بیشتری می داد. او هنر آواز را سرلوحه کار خود قرارداد و اهمیت آن را بخوبی می دانست، چیزی که در خواننده های دیگر کمتر مشاهده می شود. ایرج گاهی یک مصرع را چندین بار و حتی تا صبح تکرار می کرد و می گفت در این تحریرها نکاتی است که می خواهم به دست بیاورم. یکی دیگر از خصلت های او کم حرفی بود و چندان اهل صحبت کردن و مصاحبه نبود؛ تعجب می کنم چطور بعد از فوتش مصاحبه های مختلفی با او منتشر شد.

خاطرات ایرج بسطامی هیچ گاه از ذهن من پاک نمی شود، اما خاطره تلخ من به دورانی برمی گردد که تصنیف «گل پونه ها» منتشر شد. اثری که بسیار مورد استقبال مردم قرار گرفت و به فضای موسیقی رنگ دیگری داد. در صورتی که تلویزیون در همان دوران پخش این اثر را به علت مناسب نبودن با فضای صدا و سیما رد کرد. همیشه کسانی هستند که با سلایق مغرضانه خود دستورهایی می دهندو باعث می شوند، هنر جایگاهش را دیرتر به دست بیاورد. ناگفته نماند پیش از این اثر، تصنیف «خانه بوی گل گرفت» بسیار مورد توجه بود اما اثر «گل پونه ها» به دلیل اینکه در آن دوران موسیقی ما دچار تکرار دراشعارعرفان گونه بود و موزیسین ها سعی می کردند مقلد هم باشند، فضای دیگری در تصنیف به وجود آورد و استقبال چشمگیری هم از آن شد. البته زمانی که ایرج فوت کرد این ترانه از همین رادیویی که مجوز آن را صادر نکرد، بارها پخش شد و شاید این امر مزید بر علت باشد که این کار توانست گل کند.