شب از نیمه گذشته بود که در خانه مرا زدند. کودکانی مغموم پشت در بودند با نخ های بلند بادکنک های رنگی در دست. روی بادکنک ها علامت تعجب را نقاشی کرده بودند و روی پیشانی شان علامت سوال. آسمان پر از ستاره و سوال و حیرت کودکان بود. مرا که دیدند یکصدا فریاد زدند. فیتیله همیشه تعطیله؟

از خواب پریدم و با چشمانی گنگ از بهت و خواب رو در روی تلویزیون ایستادم. روشن که شد خبر انفجارهای پاریس سرد شده بود.

اشتباه نکنید این کودکان نیستند که با اشتباهاتی مثل راستگویی ما را سورپرایز می کنند بلکه بسیاری از کارهای ما به اصطلاح بزرگترها کودکان را در بهتی ابدی فرو می برد. مثلا همین دسته گلی که هفته های