شنبه برای ما ایرانیان روز آغاز هفته و شروع کار هفتگی است. طبعا برای کسی که به فعالیت به طور کلی و به کار خود به صورت خاص علاقه داشته باشد بهترین روز هفته است. آن کسی که در جست و جوی هدف با تلاش هفته را آغاز می کند طبعا به مراد دل می رسد وگرنه وضع او چنان می شود که سنایی به طنز می گوید چگونه به خواسته ات می رسی در حالی که ماهی شصت روز بیکاری!

ملک ملک از کجا به دست آری

چون مهی شصت روز بیکاری

موفقیت و پیشرفت و بهروزی و رستگاری، خواسته هر فرد سالم و بهنجار است و البته راه رسیدن به آنها نیز در کار است و شنبه نیز مفهوم کار را بین روزهای هفته تداعی می کند، برخاستن صبح زود و آغاز کار پس از فریضه نماز عادت افراد موفق است و به گفته عنصری:

ز زود خفتن و از دیر خاستن هرگز

نه ملک یابد مرد و نه بر ملوک ظفر

نه تنها در سطح انفرادی بلکه در سطح ملل هم موفقیت از آن کشورهایی بوده است که مردم آن صبح خیزی و کار زیاد را وجهه همت خود قرار داده اند. آلمان و ژاپن پس از جنگ جهانی دوم مصداق این موضوع اند. آنکه تکیه بر ثروت پدری یا مللی که تکیه بر منابع طبیعی به عوض کار و کوشش دارند در کل جز حسرت نخواهند برد. با تبدیل تهدید به فرصت بهترین وضعیت برای کشور ما پدید آمده است که کاهش قیمت نفت را تبدیل به امکان کار و تولید ملی کنیم. برای آنان که تمایلی به کار ندارند و از آن می ترسند می توانیم مثالی بزنیم از روشی که به آن ضدترس گفته می شود یعنی آن کسی که از چیزی می ترسد باید خود را به مقابله کامل با آن بخواند برای نمونه، تعدادی از بهترین چتربازان یا قهرمانان سقوط آزاد افرادی بوده اند که از ارتفاع می ترسیده اند یا کسی که از آب می ترسد باید با روش غرقه سازی به داخل آب بپرد. این همان اصطلاح قدیم و پر معنی خود ما است، یعنی دل به دریا زدن. و البته کار با توکل بر خداوند به نتیجه خواهد رسید کما اینکه مولوی می فرماید:

گر توکل می کنی در کار کن

کشت کن پس تکیه بر جبار کن

آیا موافقید همه روزهای هفته را تبدیل به روز کار و نیایش کنیم و هر روز را دوست بداریم؟