دکتر عبدالرضا هوشنگ مهدوی در پی یک بیماری ساده که از سرماخوردگی در ماه گذشته آغاز و تدریجا پیچیده شد در 85 سالگی درگذشت.

کافی است به سایت کتابخانه ملی مراجعه کنید و در بخش جست و جوی ساده، نام عبدالرضا هوشنگ مهدوی را بنویسید تا در 183 مدخل فهرست ده ها جلد کتاب چاپ شده و تجدید چاپ شده او را ملاحظه کنید و دریابید که سخن از یکی از مفاخر پرکار و کم نظیر ادبی ایران در ترجمه و تالیف است. ترجمه های دکتر مهدوی از دو زبان فرانسه و انگلیسی بوده و تالیفاتش بیشتر در زمینه تاریخ معاصر ایران، نهضت ملی شدن صنعت نفت، تاریخ روابط ایران و انگلیس و مجموعه مقالات و ترجمه هایش در زمینه های گوناگون خصوصا ادبیات تاریخی ایران و جهان و رمان های ترجمه او نیز بیشتر رنگ سیاسی و تاریخی دارد. گرایش به تاریخ و سیاست و روابط خارجی ایران قطعا حاصل 30 سال خدمت دیپلماتیک او بوده است.

آشنایی من با آثار او به چندین سال پیش از دیدنش باز می گردد به زمانی که دانشجو بودم، پدرم قاضی بود و روزی کتابی را که یکی از همکاران جوانش ترجمه کرده و آن را خوانده بود به من داد و گفت چه کتاب خوب چه ترجمه خوبی. کتابی که آن را همکار جوانش دکتر عبدالرضا هوشنگ مهدوی ترجمه و نسخه ای از آن را به پدرم هدیه کرده بود، دومین شانس اثر گئورگیو کنستانتین ویرژیل نویسنده نامدار رومانیایی در انتقاد از نظام فاشیست نازی بود که زمانی کشور او را در استیلای خود داشت.

بعد از آن مشتری کتاب های دکتر مهدوی شدم تا اینکه چند سال بعد در وزارت امور خارجه همکاری موجب آشنایی بیشتر و نزدیک تری شد که تا واپسین روز حیاتش، امروز، ادامه یافت. از او بسیار آموختم و روزها و ساعاتی فراموش نشدنی در خدمتش داشته ام. کمتر نویسنده ای را می شناسم که آثاری آن گونه متعدد از خود برجای گذاشته باشد. از این اقبال برخوردار بود که جز بیماری ساده و فرسایش یکماه اخیر، در کمال خردمندی و استواری زیست و قلمش تا آخرین روز سلامت درکار بود. چندی پیش که همان کتاب آخرین شانس را تجدید چاپ کرده بود و می دانست که نسخه ای از آن را 50 سال پیش به پدرم داده بود، نسخه جدید آن را به پسرم هدیه کرد و خندید. دنیا جای گذر است. یادش گرامی باد.