یکی از زیباترین خاطراتم از بهمن 1357، به روزی بازمی گردد که حضرت امام(ره) قرار بود به کشور بازگردد. آن سال ها خانه ما محدوده خیابان خوش بود که تا میدان آزادی فاصله چندانی نداشت. روز بازگشت امام(ره) برای استقبال از ایشان به همراه مادر، پدر و برادرهایم به خیابان آزادی رفتیم. مردم برای اشراف بیشتر به دیدن لحظه ورود ایشان به سراغ ساختمان نیمه کاره سیمانی و چند طبقه ای رفتند که تصویر آن را بارها از تلویزیون و سایر رسانه ها دیده اید. من هم به همراه خانواده به آن ساختمان رفتم. گمان می کنم که به طبقه دوم آن ساختمان رفتیم. ساختمانی که هنوز هم بسیاری در تعجب آن هستند که چطور توانست آن همه جمعیت را تحمل کند و فرو نریزد! با وجود گذشت سال ها همچنان شور و شوقی را که آن روز در چشمان منتظر مردم بود به خاطر دارم. این زیباترین و نخستین خاطره ای ست که در آن سال، انقلاب برایم رقم زد؛ خاطره ای که هنوز اشک را میهمان چشمانم می کند.