یکی از نگرانی های ما این است که خودروسازان وضع موجود را ادامه دهند. بدین جهت اگر تغییرات در این حوزه چشمگیر نباشد صنعت خودروسازی نمی تواند دوام بیاورد و سایر رقبا بازار را از آنها می گیرند. طی چند سال اخیر چین از فضای پیش آمده برای کشور استفاده کرد و انواع و اقسام خودروهای خود را روانه بازار ایران کرد. لذا اگر خودروسازان داخلی برای جبران مافات اقدامی انجام ندهند رقبا اجازه نمی دهند مردم به سمت سایر خودروها بروند. نمونه این اتفاق را می توان در فروش اقساطی خودرو مثال زد. برخی از مجموعه ها به نحوی خودروهای خود را به فروش می رسانند که خیلی ها توان خرید آن را پیدا می کنند. حال چرا خودروسازان داخلی نمی توانند وارد این عرصه شوند. قطعا ما نیز می توانیم چنین کارهایی را انجام دهیم ولی علت این تاخیر معلوم نیست. هیچ کشوری اجازه نمی دهد بازارش براحتی در اختیار خودروسازان خارجی قرار گیرد.

مگر آنکه خودش خودروسازی نداشته باشد. حالاکه ما توانستیم در رده خودروسازان جهانی قرار بگیریم باید مانند آنها هم عمل کنیم. از این رو یکی از موضوعاتی که در مرحله جدید می توان به آن پرداخت تغییر نوع نگاه مدیران است. مدیران باید بدانند برای آنکه مردم به سمت تولیدات ملی حرکت کنند بر ویژگی های محصول خود بیفزایند.

در غیر اینصورت به مرور زمان تمایل بر خرید کالای ایرانی کاهش پیدا می کند.

معتقدم صنعت خودرو با تغییر نگاه و استراتژی می تواند به شرایط خوبی برسد و این امر دور از دسترس نیست. ولی بی توجهی به برخی نکات دولت را از هدف غایی دور می کند. هدف این است که صنعت خودرو در سطح بین المللی حرف برای گفتن داشته باشد. برای آنکه بتوان چنین امری را محقق کرد باید به طراحی تولید خودرو رسید. یعنی ما باید خودروهایی را تولید کنیم که ضمن طراحی های نوین دارنده تکنولوژی های روز باشد.

در مقابل کیفیت و خدمات پس از فروش هم موضوعات مهمی است که مدیران از آن غافل شده اند. حرکت در وضعیت فعلی باعث پیشرفت صنعت خودرو نمی شود و حتی ادامه آن این صنعت را از بین می برد. نیاز دیگر ما این است که با خودروسازانی همکاری کنیم که بتوانند باعث رشد ما شوند نه آنکه دنبال بهره برداری بازار ایران باشند. اگر قرار باشد چنین امری اتفاق بیفتد قطعا همه کشورها خواهان حضور گسترده در ایران خواهند بود.