امروز سی ودومین سالگرد شهادت آیت الله مهدی شاه آبادی، استادزاده امام راحل است؛ شهیدی که درباره سیره اخلاقی و مبارزاتی اش، گفته ها زیاد است.

یکی از مهم ترین شاخصه های رفتاری آیت الله شاه آبادی، جدیت او در همه مراحل زندگی بود. وی هم در درس خواندن کوشا بود و هم در مبارزه. او سطوح بالای حوزوی را نزد استادان مطرح آن دوران فراگرفت و از سوی دیگر تلاشی خستگی ناپذیر در عرصه فعالیت های سیاسی و حمایت از نهضت مردمی و انقلابی ملت ایران به رهبری امام خمینی(ره) داشت، به طوری که در کارنامه مبارزاتی قبل از انقلاب او سابقه پنج بار حبس و یک بار تبعید ثبت شده است. تحصن در دانشگاه تهران و درخواست بازگشایی فرودگاه برای ورود امام(ره)، حضور جدی و فعال در اداره بیت امام(ره) هنگام استقبال از ایشان، ابلاغ و اعلام فرمان امام خمینی(ره) مبنی بر لغو حکومت نظامی در 21 بهمن 1357، خلع سلاح پادگان ها و اماکن نظامی، فعالیت در شکل گیری و راه اندازی کمیته انقلاب اسلامی، عضویت موثر در هسته مرکزی جامعه روحانیت مبارز، حضور در اولین و دومین مجلس شورای اسلامی به عنوان نماینده مردم تهران و عضویت در کمیسیون قضایی، نمایندگی امام(ره) در بنیاد مستضعفان در سال 59 و همکاری با اوقاف و امور خیریه از جمله فعالیت های شهید شاه آبادی در عرصه سیاسی قبل و بعد از انقلاب بود.

وی علاوه بر این که در سیاست، حضوری پرفروغ داشت در عین حال در عرصه های اجتماعی نیز تلاش خستگی ناپذیری از خود نشان می داد.

وی در مسجد رستم آباد تهران، قبل و بعد از انقلاب به عنوان امام جماعت نقش مهمی در حل و فصل مشکلات و چاره جویی برای مسائل مردم داشت. دوستان او خوب به یاد دارند که بعد از اقامه نماز، زمانی طولانی در مسجد حضور داشت و از نزدیک با مردم ارتباط برقرار می کرد و سعی داشت که به طریق ممکن گرهی از مشکلات آنان بگشاید.

در طول دوران دفاع مقدس او از هر فرصت برای حضور در میان رزمندگان استفاده می کرد و به این کار عشق می ورزید و سرانجام شاگرد مکتب امام در سال 63 در منطقه عملیاتی مجنون در پی انفجار و اصابت ترکش، شربت شهادت نوشید.